Mam wrażenie, że teraz to już tak na prawdę się kończy... ten najgorszy jak dotąd okres w moim życiu psychicznym i emocjonalnym. Dzisiaj tak szliśmy z Dominikiem ze szkoły; on z zupką chińską, żelkami i chrupkami w rękach, a ja z batonikami popchanymi po kieszeniach. No i tak szliśmy i pochłanialiśmy nasze zapasy. Wyglądaliśmy jak para meneli włóczących się po wsi. Zastanowiłam się i stwierdziłam, że chcę w końcu żyć jakoś normalnie, nie mieć większych zmartwień i problemów... wiem, że może tak się nie da, ale chciałabym mieć co najmniej normalne problemy, jak inni nastolatkowie wokół mnie.